Το Μήνυμα του Προέδρου του Δ.Ρ.

K.R. "Ravi" Ravindran

Πρόεδρος 2015-16

 

Εμας στο Ρόταρυ φιλοδοξούμε να κάνουμε σπουδαία έργα. Θαυμά ζουμε όσους προσέφεραν στην ανθρωπότητα σπουδαία δώρα: τον Αβραάμ Λίνκολν, που προσέφερε το δώρο της ανθρώπινης αξιοπρέπειας στους υπόδουλους, τη Μητέρα Τερέζα που προσέφερε το δώρο της συμπόνοιας στους παραμελημένους, του Μαχάτμα Γκάντι που προσέφερε το δώρο της ειρηνικής αλλαγής στους καταπιεσμένους. Οι ζωές τους αποτέλεσαν ένα δώρο για τον κόσμο.

Μπορούμε να εμπνευστούμε από το παράδειγμά τους. Μπορούμε να εμπνευστούμε και να αναρωτηθούμε, πώς μπορούμε, στη ζωή μας όπως έχει διαμορφωθεί, και χωρίς να παραμελήσουμε τις αγαπημένες μας υποχρεώσεις, να προσφέρουμε και εμείς τους εαυτόν μας στον κόσμο.  

Καθώς σκεπτόμουν το θέμα μου, θυμήθηκα τα μαθήματα που έχω πάρει μέσω της Ινδουιστικής μου πίστης. Συγκεκριμένα θυμήθηκα την ιστορία του Σουντάμα. Ο Σουντάμα ήταν ένα φτωχό παιδί κι  επιστήθιος φίλος του Κρίσνα, ο οποίος προερχόταν από βασιλική γενιά ως άβαταρ - μία ενσάρκωση του θείου.

Καθώς μεγαλώνανε τα δύο αγόρια, απομακρύνθηκαν και ενώ ο Κρίσνα εξελίχθηκε σε στρατιωτικό ηγέτη και ηγεμόνα μεγάλης φήμης, ο Σουντάμα παρέμεινε ένας ταπεινός χωρικός. Τα χρόνια περνούν και η φτώχεια του Σουντάμα μεγαλώνει. Καταλήγει να μην έχει ούτε τροφή να ταΐσει τα παιδιά του. Η γυναίκα του, του υπενθυμίζει την παιδική του φιλία με τον Κρίσνα: «Ίσως ήρθε η ώρα να πας στον ισχυρό ηγεμόνα για βοήθεια». Ο Σουντάμα συμφωνεί απρόθυμα, αλλά αποφασίζει ότι δε θα πάει με άδεια χέρια. Μαζεύει μερικές χούφτες ρύζι - όλο το φαγητό που είχε απομείνει στην οικογένειά του, και το τυλίγει σε ένα κομμάτι ύφασμα ως δώρο για το φίλο του.

Όταν ο Σουντάμα μπαίνει στο παλάτι, μένει συγκλονισμένος από το μεγαλείο και από το ευγενικό καλωσόρισμα του Κρίσνα. Το πενιχρό του δώρο, τόσο προσεκτικά προετοιμασμένο, έμοιαζε μία ταπεινωτική υπενθύμιση της φτώχειας του. Ο Κρίσνα αγκαλιάζει τον Σουντάμα, ο οποίος κρύβει το χέρι του που κρατούσε το ρύζι πίσω από

την πλάτη του. Ο Κρίσνα τον ρωτά τι κρύβει. Καθώς κάθονται οι δύο τους μαζί, ο Κρίσνα, απέχοντας από το να είναι καταφρονητικός, αποδέχεται το ρύζι με ευγνωμοσύνη και το τρώει με ευχαρίστηση. Οι ώρες περνούν και οι χαρές τη αναζωπυρωμένης φιλίας τους απωθούν όλες τις σκέψεις της απελπιστικής του κατάστασης από το μυαλό του Σουντάμα. Όταν πέφτει το βράδυ, ο Σουντάμα ξεκινά να επιστρέψει σπίτι του και μόνο τότε συνειδητοποιεί ότι έχει αμελήσει τον αρχικό του σκοπό.

Επιστρέφει σπίτι του χωρίς αποτέλεσμα κι επιπλέον ο Κρίσνα είχε καταναλώσει και τους τελευταίους κόκκους ρυζιού της οικογένειάς του. Ο Σουντάμα κοντοστέκεται πριν επιστρέψει στα πεινασμένα του παιδιά. Στέκοντας μπροστά στην πόρτα του, καθώς χαράζει, παρατηρεί ότι η καλύβα που άφησε την προηγουμένη έχει γίνει ένα αριστοκρατικό σπίτι και μέσα αναμένει να τον υποδεχθεί η οικογένειά του : καλοντυμένη και καλοταϊσμένη από τα καλάθια με τρόφιμα που εμφανίζονταν στην κουζίνα τους καθώς ο Κρίσνα έτρωγε τον κάθε κόκκο ρυζιού του Σουντάμα. Ο Κρίσνα είχε καταλάβει τι του είχε φέρει ο Σουντάμα: όλα όσα είχε να προσφέρει. Σε αντάλλαγμα, ο Κρίσνα του έδωσε όλα όσα χρειαζόταν. Σ’ ένα δώρο δε μετράει η υλική του αξία, αλλά η αγάπη που το συνοδεύει.

Με τον ίδιο τρόπο που το δώρο του Σουντάμα στον Κρίσνα επέστρεψε ως δώρο στον Σουντάμα, ότι προσφέρουμε μέσω του Ρόταρυ επιστρέφει ως δώρο σε εμάς.

Και όλοι μας έχουμε την επιλογή: να κρατήσουμε τα δώρα μας για τον εαυτό μας ή να τα προσφέρουμε στους άλλους, και ο καθένας μας να Προσφέρει τον Εαυτόν του, σαν ένα Δώρο για τον Κόσμο. 

Στη ζωή μας έχουμε μόνο μία ευκαιρία. Και αυτή τη νέα Ροταριανή χρονιά θα έχουμε

επίσης μόνο μία ευκαιρία. Τώρα είναι η ώρα μας.

Ας αρπάξουμε την ευκαιρία.

Ας Προσφέρουμε τον Εαυτόν μας, σαν ένα Δώρο για τον Κόσμο.